گروه اقتصادی خبرگزاری تسنیم؛ پرونده "باجِ باجه"؛ بخش 185 __ تغییر واحد پولی آرژانتین در سال 1826، یکی از اولین اقدامات بزرگ اقتصادی این کشور در جهت ساختاردهی به یک اقتصاد نوپا و مستقل بود. این تصمیم در زمینه‌ای از بی‌ثباتی‌های سیاسی و اقتصادی، و در شرایطی که کشور در مراحل ابتدایی استقلال خود قرار داشت، گرفته شد. در ادامه، زمینه‌ها، اقدامات، تبعات، چالش‌ها، و نتایج این تغییر مورد بررسی قرار می‌گیرد.
بیشتر بخوانید
+«حذف 4 صفر پول ملی» در ایران و تجربه 48 کشور+تجربه حذف صفر از پول ملی جمهوری آذربایجان در 2 زمان متفاوتزمینههای تاریخی و اقتصادی
الف. آرژانتین پس از استقلال از اسپانیا
آرژانتین در سال 1816 استقلال خود را از اسپانیا اعلام کرد، اما ساختارهای اقتصادی، سیاسی، و اجتماعی این کشور همچنان تحت تأثیر دوران استعماری بود. سیستم مالی متمرکز و منسجم وجود نداشت و واحدهای پولی مختلفی، از جمله سکه‌های اسپانیایی، در بازارها رواج داشتند. این تنوع پولی، مشکلات زیادی در تجارت داخلی و خارجی آرژانتین ایجاد کرده بود.
ب. فقدان سیستم مالی متمرکز
نبود یک بانک مرکزی یا نهادی مشابه، باعث شد دولت برای مدیریت پول و سیاست‌های پولی با چالش‌های جدی روبه‌رو شود. علاوه بر این، اختلافات میان مناطق مختلف کشور، به‌ویژه بین بوئنوس‌آیرس و استان‌های دیگر، بر پیچیدگی‌های اقتصادی می‌افزود.
ج. تورم و ناپایداری اقتصادی
پس از استقلال، تورم ناشی از هزینه‌های جنگ‌های استقلال و کاهش تولید اقتصادی، وضعیت اقتصادی آرژانتین را بحرانی کرده بود. تحت این شرایط، فقدان اعتماد به ارزهای موجود، باعث کاهش کارایی سیستم مالی شد و دولت را مجبور به اصلاحات پولی کرد.
معرفی پزو: اقدام به ایجاد ثبات اقتصادی
الف. معرفی پزوی آرژانتینی
در سال 1826، دولت آرژانتین تصمیم گرفت تا واحد پولی جدیدی به نام «پزو» (Peso) را معرفی کند. این اقدام با هدف استانداردسازی مبادلات اقتصادی، کاهش آشفتگی مالی، و ایجاد اعتماد عمومی به سیستم پولی صورت گرفت. پزوی جدید شامل سکه‌ها و اسکناس‌هایی بود که برای جایگزینی ارزهای قبلی طراحی شده بودند.
ب. تأسیس بانک ملی
بانک ملی آرژانتین (Banco Nacional) در سال 1826 تأسیس شد. این بانک به دستور دولت وقت آرژانتین و در دوران ریاست جمهوری برناردینو ریواداویا (Bernardino Rivadavia) ایجاد شد. هدف اصلی از تأسیس این بانک، حمایت از سیاست تغییر پول ملی و مدیریت انتشار واحد پولی جدید «پزو» بود. با این حال، این بانک به دلیل مشکلات مدیریتی و اقتصادی، چندان دوام نیاورد و در نهایت در سال‌های بعد جای خود را به «بانک استان بوئنوس آیرس» (Banco de la Provincia de Buenos Aires) داد.
ج. نرخ تبدیل ارزهای قبلی
دولت برای تسهیل انتقال به واحد پولی جدید، نرخ‌های مشخصی برای تبدیل ارزهای قدیمی تعیین کرد. این اقدام اگرچه در ابتدا مؤثر به نظر می‌رسید، اما به دلیل ضعف زیرساخت‌ها و مدیریت، مشکلاتی را به همراه داشت.
تبعات و نتایج تغییر واحد پولی
الف. نتایج کوتاه‌مدت
پزوی جدید، در کوتاه‌مدت توانست تا حدی مبادلات مالی و تجاری را ساده‌تر کرده و به ایجاد اعتماد نسبی در میان بازیگران اقتصادی، شهروندان و تجار کمک کند. همچنین استانداردسازی پولی، تجارت داخلی و خارجی را تا حدودی تسهیل کرد؛ اما درعین‌حال این تغییر واحد بامشکلاتی نیز همراه بود: اولاً پزوی جدید نتوانست تورم ساختاری اقتصاد آرژانتین را مهار کند. افزایش هزینه‌های دولت و نبود سازوکارهای نظارتی مناسب، تورم را دوباره افزایش داد. چالش مهم دیگر این بود که ارزش پزو در برابر ارزهای خارجی، به دلیل نبود منابع کافی و ضعف مدیریتی، به‌سرعت کاهش یافت.
چالش‌های سیاست تغییر پول
الف. ضعف مدیریت اقتصادی
تغییر واحد پولی نیازمند مدیریت دقیق و کارآمد است. در آرژانتین 1826، نبود تجربه و دانش کافی در مدیریت اقتصادی باعث شد این سیاست نتایج مطلوبی نداشته باشد.
ب. نبود زیرساخت‌های مالی
آرژانتین در سال 1826، فاقد زیرساخت‌های مالی و نهادی لازم برای اجرای سیاست‌های پولی بلندمدت بود. بانک ملی هم که برای مدیریت پول جدید تأسیس شده بود، نتوانست نقش مؤثری ایفا کند.
ج. مشکلات سیاسی و اجتماعی
ناآرامی‌های سیاسی، اختلافات منطقه‌ای، و مقاومت برخی گروه‌ها در برابر سیاست‌های جدید، به‌ویژه در مناطق غیرمرکزی، چالش‌های بیشتری را برای دولت ایجاد می‌کرد، و مانعی برای موفقیت این تغییر پولی بود.
درس‌هایی از تجربه 1826آرژانتین
تغییر واحد پولی آرژانتین در سال 1826، یکی از نخستین تلاش‌های این کشور برای مدیریت اقتصاد مستقل خود بود. این اقدام که در زمینه‌ای از بحران اقتصادی و سیاسی صورت گرفت، هرچند در کوتاه‌مدت به ایجاد ثبات نسبی کمک کرد، اما در بلندمدت به دلیل ضعف زیرساخت‌ها و چالش‌های مدیریتی، نتایج پایدار نداشت. این تجربه تغییر واحد پولی آرژانتین در سال 1826 نشان‌دهنده اهمیت مدیریت کارآمد، زیرساخت‌های مناسب، و ثبات سیاسی در اجرای اصلاحات پولی است. هرچند این سیاست در کوتاه‌مدت نتایج مثبتی داشت، اما در بلندمدت نتوانست به اهداف اصلی خود دست یابد.
